در نگاه اول می توانید بفهمید که Moto Z Play کاملا شبیه به Moto Z Force می باشد. این گوشی از ابعاد گرفته تا سنسور اثر انگشت و دوربین کاملا ثابت کرده است که ارزش آن بیشتر از پولی است که پرداخت می کنید. البته این ظاهر تکراری بدین معنی است که برخی از مشکلات طراحی در این گوشی نیز وجود دارد. برای مثال سنسور اثر انگشت شبیه به کلید Home به نظر می رسد ولی چنین عملکردی ندارد. البته این مشکلات با توجه به استقامت و دوامی که این گوشی دارد خیلی به چشم نمی آیند. بخش بزرگی از این استقامت به خاطر استفاده از فریم فلزی گوشی است. یکی از مشکلات Moto X Play این بود که توجه زیادی به جزئیات نشده بود. این مشکل در این گوشی نیز وجود دارد ولی سطح مقاومت آن باعث شده است که این گوشی جزء گوشی های رده بالا باشد.

در حالی که گوشی های سری Moto G نسبت به Moto X از کیفیت پائین تری برخوردار بودند، این فاصله کیفیت در اینجا دیده نمی شود. البته این بدین معنی نیست که می توانید با همان سختی که با Moto Z Force کار می کردید با Moto Z Play نیز کار کنید. در این گوشی بر خلاف Moto Z Force از صفحه نمایش Shatter Shield استفاده نشده است و پنل پشتی آن نیز از جنس فلز نمی باشد. تفاوت های این دو مدل در اینجا تمام نمی شود، این گوشی از یک دوربین 16 مگاپیکسلی استفاده می کند و یک صفحه نمایش 5.5 اینچی Super AMOLED نیز دارد که رزولوشنی برابر با 1080p دارد. این در حالی است که Moto Z Force  و Moto Z از صفحه نمایش های Quad HD استفاده می کردند.

این گوشی یک جک هدفون دارد که در کنار پورت USB Type-C آن قرار گرفته است. موتورولا هنوز اعتقاد دارد که یک سوکت برای صدا، شارژ و بقیه کارها کافی است. این نظر هنگامی که شرکت Apple نیز از همین روش در گوشی های iPhone 7  و 7S نیز استفاده کرد کاملا توجیه شد.